Pulp Fiction (kod nas distribuiran pod nazivom Petparačke priče) američki film Quentina Tarantina iz 1994. koji je napisao zajedno s Rogerom Avaryjem. Poznat je po nelinearnoj radnji, eklektičnom dijalogu, ironičnoj mješavini humora i nasilja i referenci iz filma i popularne kulture. Nominovan je za sedam Oscara, uključujući najbolji film; Tarantino i Avery su osvojili nagradu za najbolji originalni scenario. Na Filmskom festivalu u Cannesu je nagrađen Zlatnom palmom. Veliki komercijalni uspjeh revitalizovao je karijeru glavnog glumca, Johna Travolte, koji je bio nominovan za Oscara, kao i Samuel L. Jackson i Uma Thurman.
Naslov filma odnosi se na šund časopise i “tvrdo kuvane” kriminalističke romane iz sredine dvadesetog vijeka, poznate po slikovitim opisima nasilja i ispraznim dijalozima. Radnja je, kao i u drugim Tarantinovim djelima, nelinearna. Kritičari su film zbog njegove samoreflektivnosti i nekonvencionalne strukture nazvali prvim primjerom postomodernog filma. Pulp Fiction poslužio je kao inspiracija za mnoge kasnije filmove koji su preuzeli razne elemente njegovog stila. Priroda njegove produkcije, marketinga i distribucije i naknadne profitabilnosti snažno su uticali na područje nezavisne kinemtografije.
Režiran na vrlo stilizovan način, uključujući mnoge filmske reference, Pulp Fiction spaja priče o mafijašima, marginalcima, sitnim lopovima i misterioznoj aktovci u Los Angelesu. Dobar dio vremena je posvećen dijalozima i monolozima koji otkrivaju smisao za humor pojedinih likova i njihove poglede na život. Iako ga neki kritičari smatraju crnom komedijom, film je često etiketiran i kao “neo-noir”. Kritičar Geoffrey O’Brien tvrdi drugo:
Stare noir strasti, melanholija i operne scene smrti su daleko od onoga što je Tarantino dočarao. Niti neo-noir niti parodija noira, Pulp Fiction je više turneja kroz paklenski tematski park ukrašen kulturnim ruševinama, Buddyjem Hollyjem i Mamie Van Doren, Rogerom Cormanom i Shogun Assassin, muzikom sa non-stop stanica za koje sve decenije od pedesetih egzistiraju istovremeno.
Nicholas Christopher ga slično naziva “više gangsterskim podzemljem nego neo-noirom”. Foster Hirsch da ga njegov “lepršavi fantastični krajolik” karakterizuje više nego ijedan žanr: Smješten “u svijet koji može postojati samo u filmovima”, Pulp Fiction je “sočni užitak, prekrasno pripremljena brza hrana za cineaste.”
Pulp Fiction strukturiran je od tri različite, ali povezane priče: mafijaški plaćeni ubica Vincent Vega je glavni junak prve priče, bokser Butch Coolidge druge, a Vincentov kolega plaćeni ubica, Jules Winnfield, je glavni junak treće priče. Iako se svaka od priča fokusira na drugu seriju incidenata, one su povezane te se podudaraju na različite načine. Film počinje s “Pumpkin” i “Honey Bunny” koji pljačkaju restoran, zatim se nastavlja s pričom o Vincentu, Julesu, Butchu i nekoliko važnijih likova, uključujući mafijaškog šefa Marsellusa Wallacea, njegovu suprugu, Miu i Winstona Vuka, čovjeka iz podzemlja zaduženog za rješavanje problema. Na kraju se priča vraća ondje odakle je krenula, u restoran: Vincent i Jules, koji su svratili na ručak, nađu se usred pljačke. Ukupno postoji sedam narativnih sekvenci – trima glavnim pričama prethode naslovi na crnom ekranu:
Prolog – Restoran (i)
Uvod u “Vincent Vega i žena Marsellusa Wallacea”
“Vincent Vega i žena Marsellusa Wallacea”
Uvod u “Zlatni sat” (a-flashback, b-sadašnjost)
“Zlatni sat”
“Situacija s Bonnie”
Epilog – Restoran (ii)
Kad bi se sedam sekvenci poredale hronološki, išle bi ovim redosledom: 4a, 2, 6, 1, 7, 4b, 5. Sekvence 1 i 7 i 2 i 6 se djelimično preklapaju te su prezentirane iz različitih pogleda. Narativni redosled, sa svim svojim zaobilaženjima, je zapravo kružan, budući da se posljednja scena preklapa s prvom. Govoreći o filmu, Tarantino kaže, “Super stvar je ta da se lomljenjem linearne strukture, kad gledam film s publikom, lomi i stanje publike. To je kao ono, ‘Moram vidjeti ovo… Moram obratiti pažnju’. Gotovo možete osjetiti kako se svi pomiču u svojim sjedištima. Zapravo je zabavno gledati publiku kako na neki način lovi film.”
Izvor: Wikipedia
Priredio: Dragan Leković
