Porodica Belvil pokrenula je kompaniju za dijeljenje vremena, koja je radila do 1940-ih godina prošlog vijeka.
Više od vijeka bi član porodice Belvil odlazio u Kraljevsku opservatoriju u Griniču najmanje tri puta nedjeljno.
On bi tamo namjestio tačno vrijeme na satu i krenuo po Londonu da prodaje tu informaciju klijentima.
Kad je posljednja od prodavaca vremena među Belvilovima, Rut, umrla 1943. godine, provela je više od pola vijeka sakupljajući vrijeme i prosljeđujući ga dalje.
Njen konkurent, Sent Džon Vin, pokušao je da upropasti njenu kompaniju.
Ali to mu se obilo o glavu – na kraju je samo dodatno pojačao poslovanje Belvilovih.
Vin, koji je pokušavao da pridobije mušterije za vlastitu kompaniju za usklađivanje vremena, održao je govor kasnije objavljen u Tajmsu, tvrdeći da je metod Belvilovih “smiješno zastario”.
On je takođe nagovijestio da je Rut Belvil koristila svoje ženske čari da bi stekla klijente.
Šema Belvilovih je bila porodični posao, koji je pokrenuo Džon Henri Belvil 1836. godine.
On je bio dijete izbjeglice koja je pobjegla od Francuske revolucije, a potom je postao štićenik i šegrt Džona Ponda, kraljevskog astronoma.
(Uzgred, kad je opisivao Belvila kolegi, Pond je rekao da je mladić “pouzdan mada ne mnogo pametan”.)
Kompanije s početka 19. vijeka koje su željele da znaju tačno vrijeme – kao što su sajdžije i horolozi, banke i firme iz centra grada – obično bi slale zaposlenog u Kraljevsku opservatoriju da im pokuca na vrata i zatraži da vidi njihov sat.
Pondovom nasljedniku Džordžu Ejriju je to dojadilo i ograničio je pristup satu na jednom nedjeljno, ponedjeljkom.
Kompanije koje su zavisile od tačnog vremena nisu bile zadovoljne ovim uskraćivanjem usluge, što je Belvilu omogućilo da pokrene vlastitu kompaniju za dijeljenje vremena.
Kao Pondov bivši asistent, on je imao pristup i posjećivao je Griničku opservatoriju svako jutro.
Podesio bi svoj džepni hronometar, prije nego što bi se uputio kočijama do klijenata koji su plaćali naknadu da ga pogledaju i prema njemu namjeste vlastite časovnike.
Kad je umro 1856. godine, imao je više od 200 pretplatnika.
Njegova treća žena i jedina udovica, Marija, preuzela je posao.
A kad je umrla Marija, njihova ćerka Elizabet Rut – poznata kao Rut – postala je prodavačica vremena.
‘Vrijeme je novac’
Belvilovi su svi koristili isti pouzdani časovnik Džona Arnolda (prvobitno napravljenog za Vojvodu od Saseksa, koji ga je odbio jer je rekao da “izgleda kao noćna posuda”).
Bila je to zapanjujuće prosta ideja – toliko prosta da su tehnološki pioniri potcijenili njenu genijalnost.
Vin se obratio grupi londonskih gradskih vijećnika i starešina da bi ukazao na mogućnost greške u Belvilovom metodu.
Kao direktor Kompanije za standardno vrijeme, on je rekao publici njegovog predavanja da su “netačnosti londonskih javnih satova direktno zaslužni za ogromne količine finansijskih gubitaka”.
On je opisao “neugodnosti” Belvilovog sistema i za “aktuelne nedaće” okrivio “apatiju koju iskazuje vlada, londonska gradska vlast, gradske korporacije i javnost”.
Rekao je: “Možda bi bilo zanimljivo uvaženoj publici da sazna kako se Griničko srednje vrijeme saopštava sajdžijskoj i časovničarskoj profesiji.
“Žena koja je bila u posjedu hronometra je onomad dobila dozvolu od Kraljevskog astronoma (možda običan muškarac ne bi bio tako uspješan) da posjećuje Opservatoriju i da koriguje vrijeme onoliko često koliko joj duša ište.
“Ovaj posao i dalje obavlja njena nasljednica, takođe žena, mislim.”
Vin, pošto je uvrijedio skoro svakoga, i potom nepovoljno uporedio London sa Parizom, Berlinom i “drugim kontinentalnim gradovima”, omalovažio je i privatne vlasnike satova zato što “nisu svjesni vlastitih odgovornosti” i prekorio “stav javnosti uopšte prema vremenu”.
Nije gubio vrijeme hvaleći Kompaniju za standardno vrijeme, komercijalno preduzeće koje je obezbjeđivalo električne vremenske pulseve svakih sat vremena da bi se satovi automatski korigovali.
Urednička riječ u Tajmsu o “lažljivim časovnicima” izazvala je popriličnu raspravu u odjeljku sa pismima čitalaca.
Izvjesni gospodin Džon Kokbern iz Gornjeg Norvuda predložio je “izvjesnu cenzuru vremena koje pokazuju satovi izloženi oku javnosti na ulicama Londona”.
“Nije neuobičajeno da u razmaku od svega stotinak metara pronađete satove koji pokazuju vrijeme koje se razlikuje i do tri-četiri minuta jedni u odnosu na druge. Koliko god da je individualizam poželjan u mnogim pogledima, nije mu mjesto u horologiji.”
“Lažljivi pokazivač vremena je grozota i ne smije se tolerisati.”
Izvjesni H. Bertud iz Vimbldona je pisao listu da bi saopštio kako je čuo “da je veliki broj stranaca” uskliknulo od iznenađenja što London nema tačan sat “na svim važnim raskršćima u metropoli”.
A izvesni Robert Orb je bio posebno iritiran: “U Bernu i u Nešatelu javni časovnici su se pneumatski kontrolisali prije 25 godina.”
“Telegrafske kancelarije u Indijskom carstvu dobijale su vremenski signal tačno u isto vrijeme u četiri poslije podne; a evo nas u Londonu, ljeta gospodnjeg 1908, kako glupavo i impotentno klepećemo o bezbroj ‘lažljivih satova’, koji ne samo da su skandal i sramota, već nanose ogromne novčane gubitke zajednici.
“Razočaravajuća nezainteresovanost i glupost javnosti, koje predvode glupa opštinska i druga upravljačka tijela, koja trućaju o praktičnom radu, ali su nesposobna da cijene dubinu značenja stare engleske uzrečice ‘vrijeme je novac’.”
Svi ti ljutiti muškarci koji su pisali novinama izgleda da nisu bili svjesni uticaja njihovog diskursa na skromno poslovanje Rut Belvil.
Umesto da navede ljude da odustanu od njenih staromodnih metoda i prigrle električnu sinhronizaciju, prepiska je skrenula pažnju na njene usluge mnogima koji nisu bili njeni prethodni pretplatnici.
Postalo je moderno imati tako ličnu uslugu – a mogućnost da se priušti ažuriranje triput nedjeljno donosilo je izvjestan prestiž.
Medijska pažnja je donijela Rut Belvil nadimak Vremenska dama od Griniča i počela je da se pojavljuje u publikacijama od Tatlera do Ivning njuza.
Kasnije je izjavila kako joj je Vin donio ogroman publicitet.
Donald De Karle, stručni saradnik Britanskog horološkog instituta (i autor mnogih standardnih djela o ovoj temi) upoznao je i intervjuisao Rut Belvil 1939. godine, godinu dana prije nego što se penzionisala.
Ona je opisala kako bi pošla do Kraljevske opservatorije tako da stigne prije 09:00 sati kako bi provjerila svoj sat i dobila sertifikat o njegovoj tačnosti.
De Karle je rekao: “Uvijek je svoj sat nazivala Arnoldom, kao da je lično ime nekog dragog prijatelja.”
“Rekla bi: ‘Dobro jutro! Arnolad danas žuri četiri sekunde’ i izvukla Arnolda iz svoje ručne torbe i predavala ga.
“Regulator ili standardni sat bi bio konsultovan, a sat vraćen vlasnici; i to bi bio kraj transakcije.”
Namjestivši Arnolda za tu nedjelju, ona bi ostatak dana provodila noseći vrijeme svojim klijentima.
Belvil je vodila stabilan posao sve do 1940. godine, kad je Drugi svjetski rat otežao ovoj 86-godišnjakinji da bezbjedno pješači ulicama.
Umrla je tri godine kasnije, sa Arnoldom uz sebe, koji je zavještala muzeju Kompanije za pravljenje satova.
Kad joj je konačno ponestalo vremena, njena umrlica je objavljena u više nacionalnih dnevnih listova.
Tradicija Belvilovih je umrla zajedno sa Vremenskom damom od Griniča.
Izvor: BBC News
