Bitka za Okinavu je trajala od 01. aprila do 21. juna 1945. godine, a interesantna činjenica je da se ona smatra najvećom pomorsko-kopneno-vazdušnom bitkom u istoriji.
Ujedno ovo je bila i poslednja velika bitka u Drugom svjetskom ratu. A stanovnici japanskog ostrva Okinave su je zvali “Čelični tajfun” zbog činjenice da je tokom cijelog trajanja pucnjava bila intenzivna, a opet tu je i činjenica da je tokom njenog trajanja poginulo najmanje 130.000 civila.
Prije samog početka bitke 1. aprila 1945. godine, prethodili su joj brojni događaji. Američka mornarica je patrolirala u okolnim vodama i od 1944. godine potopila je brojne japanske brodove. Žrtve su bile brojne, a u jednom slučaju je poginulo i 1.484 žena i djece. Krajem iste godine, započeti su i napadi iz vazduha, koji su rezultirali nezapamćenim razaranjima i potapanjem 65 japanskih brodova.
Međutim, kada je konačni obračun između dvije vojske počero – trajao je naredna 82 dana.
Simon Bolivar Bakner Mlađi protiv Takehido Udoa (na sjeveru) i Mitsura Ušijima (na jugu)
Američku vojsku je kontrolisao general-pukovnik Simon Bolivar Bakner Mlađi i pod svojom komadom je imao dva korpusa. Oni su bili sastavljeni od Američkog III amfibijskog korpusa, odnosno 1. i 6. marinske divizije i Američkog XXIV korpusa, odnosno 7., 27., 77. i 96. pješadijske divizije.
Sa druge – dvije – suprotstavljene strane, japanskom vojskom su komandovali general Takehido Udo na sjeveru ostrva i general Mitsura Ušijama na jugu Okinave. Iako će se ispostaviti da je sjeverni i slabo branjen dio relativno lak zalogaj za američku vojsku, nakon zauzimanja Vazdušne baze Kadena i Vazdušne baze Jomitan i prelaska u centralno-južne djelove do 20. aprila – uslijedile su žestoke borbe na jugu.
Japanski vojnici su se tamo krili po pećinama i zadavali ogroman otpor Amerikancima. Ipak, ovo ih nije zaustavilo i oni su do 21. juna okupirali cijelo ostrvo. Samo 4 dana pred kraj, američki general-pukovnik Simon Bolivar Bakner Mlađi je poginuo od posljedica rikošetiranja gelera dok je vršio inspekciju na frontu.
Na kraju, broj američkih žrtava je bio 72.000 vojnika, što je daleko više od broja žrtava bitke na Ivo Džimi. Sa japanske strane on je iznosio preko 100.000, ali treba istaći da je veliki broj njih – kako bi izbjegao zarobljavanje – izvršio samoubistvo.
Ogromni gubici u ljudstvu su naveli američke političare da donesu odluku o bacanju atomskih bombi na Japan, konkretno na Hirošimu 6. avgusta i samo tri dana kasnije na Nagasaki. Sve ovo je dovelo do nezamislivog razaranja i velikog broja žrtava, što je dalje uticalo na strogu kontrolu njihove upotrebe i programa razvijanja.
Izvor: National Geographic.rs
