Richard Chamberlain je rođen 31. marta 1934. godine u Los Anđelesu, odrastao je na Beverli Hilsu, u gradu čije ime je sinonim za izobilje. Uistinu Chamberlainovi nisu bili bogati, ali su uživali finansijsku sigurnost. Emocionalna sigurnost je ono što je falilo ovoj porodicu. Richardov otac je bio alkoholičar i psihički je maltretirao svoju ženu i dvojicu sinova. U svojim memoarima Richard opisuje konstantno osećanje neadekvatnosti i nemogućnosti da ispuni očekivanja.
Richard je 1952. godine upisao Pomona koledž, planirajući da završi umjetnost, ali je zbog uspjeha u jednoj pozorišnoj predstavi odlučio da se posle mature bavi glumom. Njegovi planovi su bili kratko prekinuti kada je regrutovan i kada je proveo dvije godine u vojsci. Kada se vratio civilnom životu upisao je časove glume.
Richard se po prvi put pojavio na filmu u nezaboravnom „The Secret of the Purple Reef“ (1960.) i snimio pilot epizodu za televizijsku seriju koja nikada nije snimljena. Kratko posle toga dobio je naslovnu ulogu u NBC seriji „Dr. Kildare“ kojom je počeo njegov uspjeh, koja je od njega napravila romantičnog muškarca za kojim uzdišu i žene i muškarci.
Kada se „Dr. Kildare“ završio, Richard je odbijao druge uloge u televizijskim serijama jer je želio da se posveti filmu i pozorištu. To ga je odvelo u Englesku, gdje je živio više od četiri godine. Vrhunac njegovog boravka u Britaniji bila je prilika da igra Hamleta u Birmingham Repertory pozorištu 1968. godine.
Njegova filmska karijera uključivala je mnoštvo raznovrsnih uloga. Uloge u filmovima „The Madwoman of Chaillot“ (1969.) i „The Music Lovers“ (1971.) u kome igra Petra Iljiča Čajkovskog smatraju se njegovim najboljim ulogama.
Glumio je i u „The Towering Inferno“ (1974.), „The Swarm“ (1978.), „Tri musketara“ (1974.) i „The Last Wave“ (1977)…
Krajem 70-ih i početkom 80-ih Richard Chamberlain vraća se na male ekrane kao „kralj mini serija“ igrajući u „Centennial“ (1978.), Shogun (1980.) i fenomenalnoj i uspješnoj adaptaciji romana Colleen McCullough „Ptice umiru pevajući“ (1983.).
Oko 110 miliona gledalaca pratilo je priču oca Rafla de Bricassarta, zaljubljenog u australijansku farmerku Meggie, postavljajući tako „Ptice umiru pjevajući“ na vrh među televizijskim serijama svih vremena. Mini serija ga je takođe ustoličila kao srcelomca legije ženskih obožavateljki.
Kada se pojavila kablovska televizija i povećanjem auditorijuma velike tv mreže prestale su da produciraju skupe mini serije. Chamberlain se vratio pozorištu gdje je glumio mnogo ozbiljnije uloga kao što su Henry Higgins u „My Fair Lady“ (1994.) i Baron von Trapp „The Sound of Music“ (1999.).
Kada je objelodanio da je gej u svojim memoarima iz 2003. godine, ta vijest skoro nikoga nije šokirala. Šokantnije je bilo to da je tek u svojoj 68 godini odlučio da priča o svojoj seksualnosti. Uistinu, tabloidi su ranije pisali o njegovoj homoseksualnosti koja je bila javna tajna u pozorišnom i televizijskom svijetu, kao i predmet ogovaranja, o kojoj on tokom svoje karijere nikada nije želio da govori, jer nije sebe prihvatao kao gej muškarca, kako kaže u svojim memoarima. Takođe se plašio da njegovo javno iznošenje homoseksualnosti može ugroziti njegovu karijeru. I danas se mnogi gej glumci pitaju, da li mogu biti prihvaćeni u romantičnim heteroseksualnim ulogama, iako su otvoreno gej.
Kada je na kraju Chamberlain otkrio „najgore čuvanu tajnu u Holivudu“, naišao je na svoje obožavaoce koji su ga podržavali. U njegovim memoarima Chamberlain piše o svojoj potrazi za unutrašnjim mirom kao i o svojoj vezi sa producentom i režiserom Martinom Rabberom s kojim je zajedno od sredine 70-ih. U poslednjoj deceniji ovaj par je napravio kuću na Havajima gdje je Rabbett odrastao.
Izvor: Wikipedia
