Crna Gora od referenduma 2006. godine nije igrala nikada na nekom velikom takmičenja, a trenutni kvalitet crnogorskog fudbala i stanje unutar FSCG, na čijem je čelu Dejan Savićević, garantuje da se tako nešto neće dogoditi u skorije vrijeme.
Poraz od Jermenije nije otrežnjenje i dokaz slabog kvaliteta fudbala u Crnoj Gori, ono je trebalo doći mnogo ranije, ali očigledno niko ne želi da vidi stvarno stanje crnogorskog fudbala i sunovrat se skriva iza periodičnih solidnih partija reprezentacije i kvaliteta pojedinih fudbalera, koji su odavno prestali biti talenti, poput Stefana Savića i Stevana Jovetića.
Stvarnost je surova i pogubna po crnogorski fudbal – naša liga i FSCG odavno su izgubili korak, ne sa Evropom, nego i sa Balkanom.
Naša liga nalazi se na istorijskom minimumu, na 53. mjestu UEFA rejting liste, a ispod nas su samo Andora i San Marino, ali već od sljedeće sezone i Andora nas preskače, pa će samo San Marino da nam gleda u leđa prije nego ovog ljeta počnu kvalifikacije za evropske kupove.
Ne samo da reprezentacija nikada nije igrala na nekom velikom takmičenju (jedina od šest republika SFRJ), nikada nijedan crnogorski klub nije stigao do jeseni u Evropi, iako smo godinama voljeli za Budućnost da govorimo kako je ona bila veliki klub u jugoslovenskim, pa čak i evropskim okvirima, a ni to ne odgovara istini.
Zbog Dejana Savićevića i Predraga Mijatovića, takvu sliku su decenijama stvarali ljubitelji fudbala u Crnoj Gori, fudbalski radnici, i pogotovo novinari, stavljajući Budućnost na mjesto koje joj nikada nije pripadalo.
Crna Gora je jedina republika nekadašnje SFRJ koja nikada nije imala predstavnika u evropskim kupovima, najveći uspjeh Budućnosti u Prvenstvu je osvajanje šestog mjesta, a Savićević i Mijatović su više plod slučajnosti, incidenta, nego ozbiljnog fudbalskog rada u klubovima.
Crnogorska liga je na samom dnu, tereni su u očajnom stanju, stadion Pod Goricom ubjedljivo najgori nacionalni stadion na Starom kontinentu, klubovi u očajnim finansijskim situacijama, a takmičenje na ivici regularnosti sa veoma problematičnim suđenjem, međuljudskim odnosima unutar Saveza i bez mogućnosti uvođenja VAR tehnologije u skorije vrijeme.
A ko je najodgovorniji za sve što se dešava u crnogorskom fudbalu? Po pravilu onaj ko je na čelu saveza – Dejan Savićević, koji je predsjednik od referenduma 2006. godine i koji je premalo ili gotovo ništa uradio da se stanje popravi.
Istovremeno je sve ove godine izvan crnogorskog fudbala Predrag Mijatović, koji je dovoljno kvalitetan kao sportski radnik za najveći klub Evrope i svijeta Real Madrid, ali nikada nije bio dovoljno dobar da se sa njim uđe u angažman unutar FSCG.
S druge strane , odmah nakon referenduma fudbalskim radnicima Crne Gore, čitaj Savićeviću, bilo je ispod časti da crnogorsku ligu proglase amaterskom, i na taj način iz fondova UEFA i FIFA dobiju značajne donacije za profesionalizaciju lige. Zamislite tu katastrofu, liga zemlje Savićevića i Mijatovića amaterska, kakav užas.
Umjesto donacija dobili smo profesionalnu ligu i neznatan broj igrača sa profesionalnim ugovorima u klubovima, iako je baš taj segment bio “tas na vagi”, jer su fudbaleri amaterskih klubova mogli odmah da promjene sredinu, kao da je bila silna jagma za crnogorskim “profesionalcima”…
I tako smo 16 godina kasnije rezultatski na istorijskom minimumu, reprezentacija nije vidjela svijet, klubovi Evropu, a kad će ne znamo, fudbal je poluprofesionalan i lošiji nego kada je sve počelo.
Svjetlo na kraju tunela se ne nazire, Savićević ne želi da ustukne i ustupi mjesto drugima, koji su godinama u i oko Saveza sa veoma skromnim doprinosima radu fudbalske organizacije koja sve više tone.
Jedino je izvjestan raskol i to po političkim osnovama, a ne nikako u načinu sprovođenja ideja i implementaciji evropskih i svjetskih fudbalskih tekovina u crnogorski fudbal.
Autor: Stanko Radulović
