Vladislav Dajković, nekada percipiran kao mlad i ambiciozan političar koji se identifikovao sa crnogorskim građanskim identitetom, danas se potpuno transformisao u političkog oportunistu čije inicijative više štete nego što pomažu srpskom narodu u Crnoj Gori. Njegova najnovija inicijativa za referendum o povlačenju priznanja Kosova, istupanju iz NATO-a i statusu srpskog jezika kao službenog, nije čin principijelnog zalaganja, već populistički manevar koji polarizuje društvo i razara mostove između zajednica.
Da bi kontradikcija bila jasnija, prisjetimo se njegovih napada na Gorana Danilovića u Demosu.
Riječima koje zvuče poput političke prijetnje, Dajković je tada kritički ocijenio Danilovića kao nekoga ko ruši koncept građanske i multikulturalne Crne Gore – dok danas, sam, koristi retoriku da potkopava institucije i političke procese, sada u ime srpskog identiteta.
Dajković tada tvrdi da se svi okupljaju oko Miodraga Lekića, “čovjeka koji i dalje na najbolji mogući način personalizuje osnovna načela Demosa, a to su građanska i multikulturalna Crna Gora i politički fer plej.” Ironično je da danas, u svojstvu lidera Slobodne Crne Gore, Dajković upravo suprotno radi: umjesto da brani fer plej i građanske principe, on unosi podjele, promoviše polarizaciju i koristi etnički diskurs za vlastitu političku promociju.
Ovaj zaokret nije slučajan. On jasno pokazuje da Dajković više nije principijelan političar već destruktivni oportunista – neko ko ne prezire da manipuliše identitetima i vrijednostima radi ličnog političkog interesa. Umjesto da štiti srpski narod kroz konstruktivnu politiku, on ga koristi kao sredstvo za političko samopromovisanje, dok istovremeno kontinuirano razara kredibilitet građanske Crne Gore i destabilizuje političku scenu.
Vladislav Dajković je od mladog “velikog Crnogorca” postao simbol političkog oportunizma: čovjek koji koristi identitet i istoriju zajednice kao igru za vlastiti profit, a ne kao odgovornost prema narodu kojem tvrdi da služi.
PRESS
