Iz njegove autobiografije Život Anrija Brilara se može saznati kako je njegova majka umrla na porođaju kada je imao sedam godina. Taj događaj ne samo da je odredio njegovo djetinjstvo, već je odredio i njegov kasniji život. Otac mu je bio „pobožni građanin koji je mislio samo na zaradu“. Odgajio ga je deda Anri Ganjon, ljekar koga se Stendal sjeća kao „ljubaznog i zabavnog“. Djed mu je bio obrazovan i posvećivao mu pažnju, čitao mu, uticao da zavoli književnost. Vrlo rano Stendhal čita Molijera, Voltera, Horacija…
Sa 13 godina upisuje se u Centralnu školu u Grenoblu, počinje da se druži sa vršnjacima, stiče prijatelje i izuzetno je uspješan u matematici. Zahvaljujući baš matematici, dobija stipendiju i sa 16 godina upisuje Politehničku školu u Parizu. Nije očaran Parizom, doživljava „grad svjetlosti“ kao “blatnjav, bez planina”, grad vrlo zauzetih ljudi koje on ne poznaje. Razboljeva se. Posle ozdravljenja, napušta studije, želi da bude zavodnik i „da piše komedije“. Međutim, zapošljava se u Ministarstvu rata. Kada se Napoleon proglasio za cara, 1804. godine imenovao je Stendala za prvog konzula u Italiji. Dvije godine kasnije vraća se u Pariz kao oficir Napoleonove armije i prati neposredno, na bojnom polju Bonapartine vojne uspjehe u Njemačkoj, ukidanje Svetog rimskog carstva, stvaranje Rajnske konfederacije. U autobiografiji kaže da je tim događajem, oficirskim pozivom „bio potpuno opijen, lud od sreće i radosti.“
Istovremeno boraveći u Njemačkoj otkriva Mocarta, njegovu muziku i fasciniran je, zanesen njenom ljepotom. Ta opčinjenost ljepotom umjetničkog djela ili nekom prirodnom ljepotom, čemu je bio sklon Stendal se u medicini naziva „Stendalov sindrom“ i podrazumijeva ubrzan rad srca, gušenje… Priključiće se i Napoleonovom pohodu na Moskvu septembra 1812. godine. Biće svjedok pobjede kod Borodina, a kasnije 1815. godine velikog Napoleonovog poraza i predaje. Vraća se u Italiju, u „novu i pravu domovinu“ kako kaže. U Italiji je napisao: Život Hajdnov, Istoriju slikarstva u Italiji i putopis Rim, Napulj, Firenca. Pod sumnjom da šuruje sa karbonarima, tajnim grupama koje su se borile protiv restauracije monarhije i koje su se raširile po Apeninskom poluostrvu, Stendal je protjeran iz Italije. Vraća se u Pariz, grad u kome je napisao neka od najvažnijih djela: studiju Rasin i Šekspir, Život Rosinijev i svoje kapitalno djelo Crveno i crno.
Kasniji život i smrt
Od 1831. godine ponovo je u Italiji. Opet je konzul u Ćivitavekiji, malom gradiću blizu Rima. Čita stare italijanske hronike i u njima nalazi motive za mnogobrojne novele, kao i za svoj drugi veliki roman Parmski kartuzijanski manastir. Pred kraj života, vraća se u Pariz 1841. godine pošto je prethodno ostao bez položaja, prilično bolestan. Piše pod pseudonimima: Luiz Aleksandar, Bombe, Anastas de Sarpijer.
Umro je u proljeće 1842. godine. Posthumno su objavljena mnogobrojna njegova djela, među kojima i još jedan roman, Lisjan Leven.
Djela
Crveno i crno (1830),
Parmski kartuzijanski mananstir (1839)
Rasprava o ljubavi
Lisjan Leven
Život Hajdnov
Istorija slikarstva u Italiji
Rim, Napulj, Firenca
Rasin i Šekspir
Život Rosinijev
Nedovršena autobiografska djela
Memoari jednog egoiste (1892),
Život Anrija Brilara (1890).
Za Press priredio: Dragan Leković
