Borisav Bora Stanković (Vranje, 31. mart 1876 — Beograd, 22. oktobar 1927), srpski pripovjedač, romansijer, dramatičar. Njegovo stvaralaštvo uglavnom se svrstava u realizam, ali ima osobine koje naginju ka naturalizmu. Novija kritika svrstava ga u začetnike moderne srpske književnosti. Njegovi romani i pripovjetke oslikavaju život ljudi sa juga Srbije. Pripada grupi pripovjedača koji su se pojavili na prelazu u 20. vijek, Ivi Ćipiku, Petru Kočiću, Milutinu Uskokoviću itd.
Pravni fakultet u Beogradu završio je 1902. godine. Državni službenik postaje 1904. kao carinik, zatim poreznik i činovnik Ministarstva prosvjete. Stvarao je u vrijeme kad se mlađa generacija književnika više orijentisala prema zapadnjačkim uzorima, dok je on ostao privržen realističkim tradicijama, sa simpatijom za patrijarhalni svijet stare Srbije. Opisujući tragične ličnosti, junake koji propadaju kao poetične žrtve ljubavi, dao je upečatljivu sliku zavičajnog Vranja, raslojavanje i degeneraciju starih trgovačkih porodica, prodiranje seoskog elementa u grad. Bio je slikar strasnih sukoba i nostalgije za mladošću, proza mu je nadahnuta osećajem fatalizma i istočnjačke čulnosti. Pored pripovjedaka i romana, okušao se i kao dramski pisac.
Svoju najpoznatiju dramu Koštana objavljuje 1902. godine, gdje prvi put u književnom djelu koristi vranjski izgovor, što izaziva velike književne kritike. Jedan od najpoznatijih srpskih romana, Nečista krv, objavljuje 1910. godine. Za vrijeme Prvog svjetskog rata biva zarobljen i transportovan u logor Derventa. Uz pomoć prijatelja, prebačen je iz Dervente za Beograd, gdje je radio kao novinar. Nakon rata radio je u Ministarstvu prosvjete Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Umro je 1927. godine u Beogradu.
