Nakon plasmana u četvrtfinale Evrolige, a u iščekivanju prvog duela sa Real Madridom i nastavka pohoda ka petom fajnal-foru u bogatoj klupskoj istoriji, navijači Partizana se sjećaju 16. aprila 1992. godine, kada im se ostvario “jedan davni san”, koji zajedno sa Željkom Obradovićem ponovo s pravom sanjaju.
Na današnji dan prije 31 godine Aleksandar Đorđević je, u bijelom dresu sa natpisom “Sintelon” na grudima i grbom Partizana na srcu, projurio pored desnog auta i zamrznutih pogleda košarkaša Huventuda u istanbulskoj dvorani “Abdi Ipekči”, zaustavio se pred linijom za tri poena, naskočio na šut nogama okrenutim gotovo ka bočnom autu i rotirajući tijelo u vazduhu ispalio loptu ka košu…
Početak puta za Istanbul – faktor Obradović
Ljeta 1991. godine, uprava Partizana je u Beogradu tražila novog trenera, dok je Željko Obradović bio u Poreču na reprezentativnim pripremama pred Evropsko prvenstvo u Rimu.
Ne vidjevši bolju zamenu za Duška Vujoševića, koji je podnio ostavku posle glatkog poraza od Jugoplastike u finalu jugoslovenskog prvenstva i završio u Crvenoj zvezdi, Dragan Kićanović je predložio da se na mjesto prvog trenera postavi aktuelni plejmejker Željko Obradović.
Predsjednik Radojica Nikčević, Dragan Todorić i Đorđe Čolović bili su začuđeni predlogom, ali su ga vizionarski prihvatili.
Odluka je prihvaćena iznenada i neočekivano, ali ne bez osnova i ideje. Obradović se i na terenu ponašao kao trener, razumio je igru, imao je svesku u koju je zapisivao akcije sa treninga i znalo se za njegovu želju da nakon igračke započne i trenersku karijeru.
Na aerodromu u Beogradu, Obradović je saopštio Dušanu Dudi Ivkoviću da se povlači iz reprezentacije jer je postao trener Partizana.
Kao protivteža Obradovićevom neiskustvu, Aleksandar Nikolić je postavljen na mjesto stručnog saradnika. Sličnu ulogu Nikolić je imao prethodnih sezona uz Božidara Maljkovića u splitskoj Jugoplastici. Milenko Savović postavljen je iste godine za sportskog direktora.
Novi sistem najjačeg evropskog takmičenja
Partizan je priliku da igra protiv najboljih evropskih klubova te sezone dobio zahvaljujući promijenjenom sistemu najjačeg evropskog takmičenja.
Dotadašnji Kup evropskih šampiona, FIBA je preimenovala u Evropsku ligu. Mogućnost da se takmiče stekli su vicešampioni nacionalnih prvenstava, pa čak i neki slabije plasirani timovi iz najjačih evropskih liga.
Tako je i Partizan, poražen od Jugoplastike u prošlogodišnjoj finalnoj seriji poslednjeg Prvenstva Jugoslavije u kojem su nastupali i timovi iz Hrvatske, zaslužio mjesto u drugom kvalifikacionom krugu. U dvije utakmice ubjedljivo je pobijeđen mađarski Solnok zbirnim rezultatom 181:137.
Zbog povećanog broja učesnika, timovi su nakon kvalifikacija, za razliku od pređašnjih sezona, bili raspoređeni u dvije grupe od po osam ekipa. Partizan je dospio u grupu B sa Huventudom, Estudijantesom, Filipsom iz Milana, Bajerom 04, Arisom, holandskim Komodorom i belgijskim Maes Pilsom.
Najmlađa ekipa u Evropi, bez stranaca
Prosjek starosti Partizanovih igrača u istambulskoj sezoni bio je 21,7 godina. U timu nije bilo stranaca. Ekipu su pred početak sezone napustili Žarko Paspalj, Miroslav Pecarski, Marko Ivanović, Oliver Popović i Željko Obradović, koji je dobio novu ulogu.
Partizanova šampionska ekipa
Iz IMT-a su se vratili Vlada Dragutinović i Slaviša Koprivica. Iz Zvezde je došao Mlađan Šilobad, a iz novosadskog NAP-a Željko Rebrača. Najiskusniji igrač novog tima bio je Dragan Šarić, pridošlica iz Vojvodine. Zoran Stevanović, Ivo Nakić i Nikola Lončar ostali su u klubu uz bekovski tandem Predrag Danilović–Aleksandar Đorđević, predvodnike i najbolje strijelce ekipe u šampionskoj sezoni.
Đorđević će pogoditi i čuvenu trojku u finalu, a Danilović će biti proglašen za najkorisnijeg igrača fajnal-fora u Istanbulu.
Partizan de Fuenlabrada
FIBA je donijela odluku da zbog rata koji se rasplamsavao u Hrvatskoj, timovi sa prostora Jugoslavije moraju kao domaćini da igraju van zemlje. Posle obavljenih priprema u Budvi i na Kopaoniku, gdje su ostvareni dobri rezultati u pripremnim utakmicama, odlučeno je da će Partizan kao domaćin utakmice Evropske lige igrati u Fuenlabradi, predgrađu Madrida.
Dok se Evropa zgražavala nad dešavanjima na Balkanu, Partizan je dočekan u Fuenlabradi kao da je tamo i osnovan. Ljudi u Fuenlabradi nisu mogli da odole Partizanovoj mladosti, energiji, lijepoj košarci, ali i primjernom ponašanju i ophođenju prema mještanima.
Fuenlabrada je bila zaražena košarkom i crno-bijelim bojama. Od prve do poslednje utakmice grupne faze, Partizan je pratila glasna podrška pune dvorane.
“Srpske brigade iz Fuenlabrade”, pisalo je na velikom transparentu pod svodovima hale, a čuvena zastava “Partizan de Fuenlabrada” bila je upozorenje svima da Partizan ima dom i da nije sam.
Nesvakidašnja dešavanja u predgrađu Madrida prestala su da budu simpatična španskoj javnosti kada su navijači iz Fuenlabrade za Partizan navijali i protiv španskih ekipa Huventuda i Estudijantesa.
Devet pobjeda i četiri poraza u jakoj grupi B
O kvalitetu Partizanovih protivnika u grupi svjedoči činjenica da su sva četiri učesnika kasnijeg fajnal-fora bila upravo iz grupe B.
Partizan je sa devet pobjeda i četiri poraza osvojio četvrto mjesto, poslednje koje je vodilo u četvrtinu finala.
Bitna pobeda za prolazak ostvarena je “na domaćem terenu” u Fuenlabradi protiv Huventuda kada je Zoran Stevanović pred kraj meča pogodio dva slobodna bacanja, a Slaviša Koprivica blokadom na drugoj strani terena sačuvao pobjedu – 76:75.
Jedna utakmica u Beogradu
Sa četvrtog mjesta u grupi, Partizan se plasirao u četvrtinu finala gdje ga je u seriji na dvije dobijene utakmice čekao Knor iz Bolonje, prvoplasirani iz grupe A. Knor je imao prednost domaćeg terena, a propozicije su bile takve da je u prvoj utakmici Partizan bio domaćin.
FIBA je dozvolila da se utakmica odigra u Beogradu. U “Pionir” nije došlo više od 4.500 gledalaca, a entuzijazam beogradskih navijača nije bio na nivou iz Fuenlabrade. Crno-bijeli su pobijedili rezultatom 78:65.
Prva utakmica u Bolonji tijesno je pripala domaćinima – 61:60. Uzbudljiva majstorica završena je pobjedom Partizana 69:65. Pamti se zakucavanje Zorana Stevanovića koje tabla nije preživela.
Uslijedila je pauza od skoro pola sata koja je presjekla dobar početak Italijana. Gađajući ih različitim predmetima, razočarana bolonjska publika ispratila je crno-bijele na fajnal-for.
Tri poena, tri poena! Vreme je isteklo!
Partizan je u Istanbul krenuo u dobrom raspoloženju – avion sa Surčina nije ni poletio, a doznalo se da je pomoćni trener Velimir Gašić dobio sina.
Filips iz Milana i strašni Doukins u dvorani “Abdi Ipekči” nisu spriječili Partizan da se plasira u finale. Huventud je u španskom okršaju ubjedljivo savladao Estudijantes i zakazao treći susret sa Partizanom te sezone – 16. aprila 1992. godine.
Posle dobre igre u prvom poluvremenu, crno-bijeli su imali višak od šest poena – 40:34. Sredinom drugog dijela igre Partizan je vodio i sa maksimalnih 55:45, ali se do kraja utakmice prednost polako topila.
Igrao se poslednji minut meča, a na semaforu je pisalo 68:68. Viljakampa je promašio slobodno bacanje (šutiralo se “jedan za jedan”) ali je loptu uhvatio Morales i iznudio peti prekršaj Danilovića.
I Morales je promašio slobodno bacanje, ali je Tompson u skoku loptu ćušnuo do Đofrese. Đofresa je potrošio 20 sekundi pa krenuo u prodor, lako obišao Đorđevića i pogodio preko Stevanovića iz teške pozicije.
Lopta je prošla kroz obruč i upala pravo u ruke Moralesu koji je naivno, ne dajući vremena svojim saigračima da se postave u odbrani, uručuje Koprivici. Koprivica izvodi loptu do Đorđevića, a on juri pored desnog auta, zaustavlja se pred linijom za tri poena, naskače na šut nogama okrenutim gotovo ka bočnom autu i rotirajući tijelo u vazduhu ispaljuje loptu ka košu…
“Tri poena, tri poena! Vreme je isteklo! Nemojte se ljutiti što sam zaćutao za trenutak. 71:70! Ja ovo u svojoj karijeri nisam doživeo”…
Izvor: RTS
