Džozef Radjard Kipling (eng. Joseph Rudyard Kipling; Bombaj, 30. decembar 1865. – London, 18. januar 1936), književnik, novinar, pisac kratkih priča, pjesnik i romanopisac.
Kiplingova djela fikcije uključuju romane Knjiga o džungli. Kim (1901) i mnoge kratke priče uključujući Čovjek koji je bio kralj (1888). Njegove pjesme koje se ističu: Mandalaj (1890), Gunga Din (1890), Bogovi naslova (1919), Teret bijelog čovjeka (1899) i Ako (1910). Smatra se jednim od najvećih inovatora kada se radi o umjetnosti kratkih priča a njegove knjige za djecu su klasici dječje književnosti.
Kipling je bio jedan od najpopularnijih pisaca, kako proze tako i stihova, u Ujedinjenom kraljevstvu krajem 19. i početkom 20. vijeka. Henri Džejms je rekao: „Od svih ljudi koje sam ikada upoznao, Kipling se meni lično čini kao najpotpuniji genije, kao neko ko se razlikuje od običnih intelektualaca.“ 1907. godine, kada je imao 42 godine, dobio je Nobelovu nagradu za književnost, što ga je učinilo prvim piscem na engleskom jeziku koji je dobio tu nagradu, kao i najmlađim dobitnikom iste do danas.
Njegova buduća reputacija mijenjala se u skladu s političkom i socijalnom klimom tog doba, a suprotstavljeni stavovi o njemu kao rezultat toga nastavljali su se kroz veći dio 20. vijeka. Džordž Orvel je držao Kiplinga za „džingoimperijalistu“ objašnjavajući da je „moralno neosjetljiv i estetski odvratan”. Književni kritičar Daglas Ker je napisao: „[Kipling] je i dalje autor koji može da inspiriše strastveno neslaganje i njegovo mjesto u književnoj i kulturnoj istoriji daleko je od ustaljenog. Ali kako doba evropskih imperija jenjava, on se prepoznaje kao neuporediv, ako ne i kontroverzan tumač toga kako je doživljavana imperija. To, kao i sve veće priznanje njegovih izvanrednih narativnih darova, čine ga silom sa kojom se treba obračunati.“
U djetinjstvu, u Indiji je naučio hindu jezik, pohađao je vojnu školu u Devonšajru a 1933. se vratio u Indiju i radio kao novinar. Putovao je u Japan, Ameriku i Južnu Afriku. S jednakim žarom djelovao je u književnom i političkom životu Britanije. 1907, dobio je Nobelovu nagradu za književnost. Njegova proza donosi izuzetnu sliku indijskog života i svijeta britanskih vojnika, s posebnim smislom za svijet djece i životinja. Bio je zagovornik britanskog imperijalizma, a kao otjelovljenje kolonijalizma nemilosrdno je karikiran i parodiran. Najčitaniju i najznačajniju njegovu knjigu „Knjiga o džungli“ karakteriše izvanredno poznavanje tajanstvene Indije i svijeta životinja.
Za Press priredio: Dragan Leković
