Grof Kamilo Benso di Kavur (Torino, 10.08.1810. – Torino, 06.06.1861.), italijanski državnik.
Školovao se u Vojnoj akademiji u Torinu, glavnom gradu Pijemonta. Istupa iz vojske 1831. i proučava političke i ekonomske probleme. Zalaže se za industrijalizaciju u sjevernoj Italiji te i sam postaje kapitalista i finansijer.
Borba za ujedinjenje Italije
Italija je u to doba razjedinjena na niz manjih država, a sjeverni dio je pod austrijskom dominacijom. Kavur oblikuje italijanski nacionalni program: ujedinjenje Italije na čelu s Pijemontom (odnosno savojskom dinastijom), kao ustavne monarhije po ugledu na Englesku i (nakon 1830.) Francusku. Kao zastupnik umjerene liberalno-nacionalističke političke ideologije suprotstavlja se kako reakcionarnom klerikalizmu, tako i republikanstvu i revolucionarnom jakobinizmu. Naruprot vatrenom revolucionaru i republikancu Đuzepeu Maciniju, vodi pragmatičnu, opreznu politiku, služeći se diplomatijom i lukavstvima.
Godine 1847. osniva, s Ćezareom Balbom list “Il risorgimento”. Godine 1850. ulazi u vladu Pijemonta kao ministar ekonomije. U godinama 1852.–1859. i 1860.–1861. je ministar predsjednik, koji drži niz resora uključujući i spoljnje poslove. U sukobu s Austrijom nalazi saveznika u Napoleonu III.. Nakon uspješnog ratovanja 1859., Pijemont dobija Lombardiju. Kavur iskorištava republikanski nacionalno-oslobodilački pokret pod vodstvom Garibaldija i Macinija, da bi zemlje srednje i južne Italije doveo pod savojsku krunu. U tome i uspijeva, te pred kraj života, 1861., proglašava ujedinjenje italijanskih zemalja u Kraljevinu Italiju, te postaje njen prvi ministar predsjednik.
Izraz pijemont ušao je u opšti politički rječnik kao oznaka za zemlju ili državu koja ima glavnu ulogu u nekoj regiji (a kao metafora i šire, za neku super silu).
Kavur i njegov uticaj na Bizmarka i Pašića
Kavuru se pripisivala izjava, koju je na prvom zasjedanju italijanskog parlamenta zapravo izrekao drugi političar (Masimo d’Azeljo): »Stvorili smo Italiju; sada moramo stvoriti Italijane.« Sve prethodne nacionalne borbe zapravo nisu zahvatile italijanske mase; nasuprot ujedinjenoj državi stajala je velika šarolikost tradicija, institucija, mentaliteta i narječja.
Svojim primjerom snažno je uticao na Bizmarka, koji deset godina kasnije na sličan način ujedinjuje Njemačku pod pruskom krunom. Uticao je i na Nikolu Pašića i druge srpske političare koji su težili stvaranju Jugoslavije. Srbiju su u posljednjim decenijama XIX. vijeka počeli nazivati “pijemontom” južnih Slovena. U Beogradu je npr. prije Prvog svjetskog rata izlazio dnevni list “Pijemont”.
Spomenutu izjavu, parafraziranu (»Stvorili smo Jugoslaviju; sada moramo stvoriti Jugoslovene.«), slijedili su ideolozi Šestojanuarske diktature (1929.-1935.).
Priredio: Dragan Leković
