Zbog opsesivne potrage za Svetim gralom postao je fascinantna istorijska ličnost. Nakon što se njegova opsesija preklopila sa težnjama nacista, život mu se lagano pretvarao u noćnu moru.
Trinaestog dana marta 1939. godine, Oto Ran, istraživač srednjeg vijeka koji je krenuo u potragu za Svetim gralom u ime nacističkog režima, pronađen je mrtav u austrijskim planinama. Smrznuto tijelo bilo mu je okrenuto licem nadolje. Kod njega je pronađeno nekoliko bočica u kojima se vjerovatno nalazila neka vrsta otrova. Datum smrti ovog zagonetnog čovjeka, 16. mart, gotovo se poklopio sa datumom pada tvrđave Monsegur 1244. godine, zamka koji je simbolično pripadao kataristima.
SVETI GRAL KAO OPSESIJA
Oto Ran je odmalena bio opsjednut pričama o Svetom gralu, a tokom studija se ozbiljno zainteresovao za katarizam – asketski i gnostički pokret koji je cvjetao u Francuskoj u srednjem vijeku. Uništila ga je Katolička crkva u XIII vijeku. Ran je takođe bio apsolutno fasciniran djelom čuvenog njemačkog pjesnika Volframa fon Ešenbaha Parsifal (djelo po kome je Vagner komponovao istoimenu operu), u kom piše da se Sveti gral čuva u Montsalvasi na Pirinejima. Ran je na osnovu tog srednjovekovnog djela Montsalvatsa identifikovao sa Monsegurom i katarima, kao čuvarima Grala.
Ranova doktorska teza postavljena je oko katarsko-albižanske jeresi. Živio je u Parizu i nije imao novca. Često je posjećivao boemske četvrti i kretao se u krugovima ljudi koji su se bavili ezoterijom, što je dodatno podstaklo njegovo interesovanje za katarizam. Između 1928. i 1932. godine je putovao kroz Francusku, Italiju, Španiju i Švajcarsku, da bi se konačno nastanio u selu Lavelane, u Langdoku.
Tamo je tokom svog boravka upoznao francuskog mistika i istoričara Antonena Gadala, vlasnika muzeja i obimne biblioteke posvećene katarima, koji je bio i član Društva prijatelja Monsegura i Grala.
Ran se takođe posvetio istraživanju ruševina zamka Monsegur i obližnjih pećina, a napisao je dvije knjige inspirisane njegovim putovanjima u tu oblast (Krstaški rat protiv Grala i Luciferov sud). Djela su bila prilično uspješna u Njemačkoj i uticala su na kasnije autore da se povežu sa srednjovjekovnim ezoterizmom i germanskim nacionalsocijalističkim misticizmom. Ran je takođe uspostavio blisko prijateljstvo sa groficom Marijane de Pujol-Murat, koja je bila potomak jedne katarske grofice.
UPKOS SVEMU – NACISTA
Po povratku u Njemačku, i nakon objavljivanja djela Krstaški rata protiv Grala, Ran je postao ugledan, ali bez novca. Zatim je njegov rad privukao pažnju jednog od najvažnijih i najstrašnijih nacista: šefa SS-a Hajnriha Himlera. Kao i Ran, Himler je bio fasciniran okultizmom i na jugu Francuske je i sam započeo potragu za Svetim gralom. Jednog dana, Ran je primio anonimni telegram u kojem mu je ponuđeno 1.000 rajhsmaraka mjesečno ako bi potražio svetu relikviju.
Odlučan i u potrebi za ekonomskim sredstvima, okultista je otišao na adresu naznačenu u misterioznom telegramu. Na njegovo ogromno iznenađenje tamo se našao licem u lice sa šefom SS-a. Iako je znao, Himler je zažmurio na priče da Ran ima jevrejsko porijeklo i da je homoseksualac. Zapravo, Ran je bio protivnik nacističkog režima. Čak je često dolazio u krugove ljudi koji su se borili protiv nacizma, ali istoričar nije imao izbora. Prihvatio je zadatak koji mu je povjeren. “Čovjek mora da jede, šta očekuješ da uradim? Reci ne Himleru?”, rekao je Ran prijatelju. Takođe je bio primoran da se 1936. godine pridruži Šucštafelu.
GDjE SE NALAZIO SVETI GRAL?
Da bi zadovoljio Himlera, Ran je 1937. godine u svom drugom djelu, Luciferov sud, “germanizovao” svoje teorije o gralu. U njemu je Ran izjavio da katari ne smatraju Lucifera zlim, naprotiv. Katari su ga identifikovali kao Luzbel, nosioca Svjetlosti, i poistovjetili su ga sa Sjeverom, za razliku od Satane, zlog, poistovjećenog sa Jugom. Himler je veoma dobro prihvatio ove ideje; čak je luksuzno izdanje djela poklonio Adolfu Hitleru za rođendan.
Gral kako je pisao Ran, je bio dragi kamen koji je pao sa Luciferove krune i koji je Crkva prisvojila i pretvorila u hrišćanski simbol: putir koji drži Hrist. Takođe je vjerovao da se Sveti gral čuvao u benediktinskom manastiru Monserat (posle Ranove smrti, Himler je u oktobru 1940. godine, došao s pratnjom u ovaj manastir u potrazi za dragocjenom relikvijom).
SUNOVRAT
Ran je bio pušač koji je mrzio fizičke vježbe i oružje. Na kraju je, kako bi se izborio sa situacijom u kojoj se našao, utjehu pronašao u alkoholu. Zbog zadatka koji su mu povjerili nacisti, putovao je kroz Francusku, Italiju i Island, i vršio arheološka iskopavanja koja su ga dovela do traga. Ali Sveti gral se nikada nije pojavio, pa je Ran na kraju pao u Himlerovu nemilost. Ran je nakon jednog strašnog pijanstva 1937. godine, optužen za “sramno ponašanje” (navodno je privlačnost koju je osjećao prema partneru, Karlu Maleru, učinio očiglednom).
SAMOUBISTVO ILI POGUBLjENjE
Nakon što je 28. februara 1939. godine, napustio suprugu, podnio je ostavku iz SS-a. Himler je prihvatio njegovu ostavku sa jednostavnim “da”, ali zapravo nije bilo tako lako dobrovoljno napustiti SS. Od tada je Gestapo, strahovita politička policija nacističkog režima, počeo da istražuje njegov život i to se pretvorilo u noćnu moru.
Navodno su prijetili da će otkriti njegovu homoseksualnost i moguće jevrejsko porijeklo ako ne prihvati “časnu” opciju – samoubistvo. Pokušao je da se spase i zatražio da se povuče u Langdok i živi diskretno posvećen istraživanju, ali je njegov zahtjev odbijen. Ranu su preostale samo dvije opcije: da umre časno od svoje ruke ili da mu bude javno suđeno i da bude pogubljen.
Nacisti, kao što se zna, nikada nisu pronašli Sveti gral, Ranovo djelovanje ostalo je obavijeno velom misterije. Prema riječima njegovog biografa Maura Baudina, pretvorili su ga u “heroja okultizma”.
MISTERIOZNI KRAJ
Ran je u trenutku smrti imao samo 35 godina. Sahranjen je u Kufštajnu, koji je bio njegovo počivalište do kraja rata. Njegovo tijelo je kasnije prenijeto u Darmštat. Iz još uvijek nepoznatih razloga, njegova umrlica nikada nije pronađena, ali sledeće godine se u jednim nacističkim novinama pojavila čitulja koju je potpisao Karl Volf, SS oficir kome je Oto Ran uputio svoju ostavku: “Usled mećava u planinama, Oto Ran je ovog marta tragično preminuo. Oplakujemo smrt našeg druga, pristojnog SS-ovca i pisca zapaženih istorijskih istraživačkih radova.”
Izvor: National Geographic.rs
