Brojni brodovi i avioni su netragom nestali unutar imaginarnog Bermudskog trougla. Šta je izazvalo ove nestanke — ostaje misterija.
U prošlosti su zabilježene neobične karakteristike ovog područja. i Kristofer Kolumbo je u svom dnevniku pisao o bizarnom ketanju igle kompasa u toj oblasti. Područje je dobilo ime u avgustu 1964. godine, kada je Vinsent Gadis skovao termin Bermudski trougao dok je pisao naslovnu priču o nestanku leta 19 za časopis Argosy. Taj članak je podstakao stvaranje brojnih mitova.
O Bermudskom trouglu postoje brojne egzotične teorije kojima su ljudi pokušavali da objasne šta se dogodilo nestalim putnicima.
Nestanci su pripisivani ogromnim morskim čudovištima, džinovskim lignjama, vanzemaljcima i postojanju misteriozne treće dimenzije koju su stvorila nepoznata bića ili čak okeanu koji iznenada izbacuje velike količine zarobljenog metana.
Realnost je, kažu mnogi, daleko prozaičnija. Majka priroda, ljudska greška, loša izrada ili dizajn i obična loša sreća mogu da objasne mnoge nestanke.
“Region je veoma posjećen i bio je prometna raskrsnica još od od vremena prvih evropskih istraživanja”, rekao je Džon Rajli, istoričar iz Američke pomorske istorijske fondacije. “Kada kažemo da je dosta brodova i aviona potonulo, isto je kao da kažemo da ima strašno mnogo saobraćajnih nesreća na autoputu u Nju Džersiju”.
Poručnik Al Rasel, u zvaničnom odgovoru američke obalske straže na pitanja o Bermudskom trouglu, piše: “Naše iskustvo je da kombinovane sile prirode i nepredvidivost čovječanstva nadmašuju naučno-fantastične priče.”
Nestanak leta 19
Legenda o Bermudskom trouglu zauvijek će biti vezana za sudbonosnu vježbu koja se dogodila 5. decembra 1945. godine.
Let 19 je krenuo iz američke mornaričke vazdušne stanice u Fort Loderdejlu na Floridi. Pet Graman TBF avendžera, američkih torpednih bombardera, poletjelo je sa 14 oko 14:10 na rutinsku misiju obuke.
Predvođen instruktorom poručnikom Čarlsom Tejlorom, zadatak je bio let trokrakom trouglastom rutom sa nekoliko vježbi bombardovanja preko spruda Hen i Čikins.
U vrijeme kada GPS nije bio uobičajen u avionima, Tejlor je izgubio ubrzo nakon bombardovanja. Piloti koji su letjeli iznad vode te 1945. godine, oslanjali su se na kompas kako bi znali koliko dugo lete u određenom pravcu i kojom brzinom.
Oba kompasa u Tejlorovom avionu očigledno su bila neispravna. Transkripti komunikacije tokom leta sugerišu da nije nosio sat.
Avioni su letjeli u jednom smjeru pa u drugom dok se blago dnevno svijetlo pretvaralo u tamno olujno more. Transkripti još daju informacije o tome da je Tejlor smišljao plan. Čim nivo goriva u prvom avionu padne ispod 10 galona, svih pet aviona je trebalo da slete na more.
Avendžer je bio poznat kao izuzetno robustan avion. Piloti su ih ponekad nazivali “Gvozdene ptice”, rekao je Mark Evans, istoričar u odjeljenju za istoriju mornaričke avijacije Pomorskog istorijskog centra.
“Pravljeni su kao tenkovi”, rekao je. “Ponekad bi se iz bitke vraćali izrešetani ali još uvijek u funkciji. Piloti su ih voljeli.”
Takođe su bili veoma teški, bez pilota su imali oko 4.535 kilograma. Mogućnost da neko preživi slijetanje na otvoreno more bila je mala, šansa da preživi noć u hladnim vodama bila je nikakva, a vjerovatnoća da će se olupina brzo spustiti na dno bila je velika.
U danima koji su uslijedili je izvršena masovna potraga na kopnu i moru, ali ni tijela ni olupine nikada nisu pronađeni.
Da tragedija bude veća i jedan od spasilačkih aviona takođe je nestao zajedno sa svojom posadom od 13 ljudi. Avion kojim su letjeli, PBM Mariner, nazivan je “letećim rezervoarom za gas”; najmanja varnica ili šibica mogle su da izazovu eksploziju. Jedan brod u tom području prijavio je da je vidio ogromnu vatrenu kuglu, kao i da je prošao kroz naftnu mrlju tačno u vrijeme i na mjestu gdje se avion nalazio. Mornarica je obustavila proizvodnju tog aviona 1949. godine.
U konačnom izvještaju mornarice, za nestanak leta 19 okrivljena je greška pilota. Tejlorova porodica se pobunila i, nakon nekoliko pretresa, presuda je preinačena u “nepoznate uzroke”.
Groblje Atlantika
Područje Bermudskog trougla ima neke neobične karakteristike. To je jedno od samo dva mjesta na Zemlji — drugo je oblast nadimka Đavolje more na istočnoj obali Japana, koja ima sličnu misterioznu reputaciju — gdje se sjever i sjeverni magnetni pol poravnavaju, što kompasu otežava očitavanje.
Takođe je dom nekih od najdubljih podvodnih rovova na svijetu; olupine su mogle da potonu u vodeni grob miljama ispod površine okeana. Većina morskog dna u Bermudskom trouglu je duboka oko 5.791 metar; na jednom mjestu rov Portorika u jednom trenutku pada na 8.229 metara ispod nivoa mora, a snažne struje dodatno otežavaju plovidbu.
“Najveći problemi u toj oblasti obično su uragani“, kaže Dejv Fejt iz Nacionalne uprave za okeane i atmosferu.
Golfska struja putuje duž zapadne ivice trougla, ističe Fejst, i mogla bi da bude faktor rizika. Golfska struja je poput rijeke unutar okeana, široke 64 do 80 kilometara, koja kruži sjevernim Atlantskim okeanom. Topla voda i struje od dva do četiri čvora mogu stvoriti vremenske obrasce koji ostaju kanalisani unutar nje.
“U odgovarajućim atmosferskim uslovima, mogu da nastanu neočekivano visoki talasi”, rekao je Feit. “Ako su talasi izvan Golfske struje visine oko dva i po, unutar nje mogu da budu dva, tri puta viši. Mornari ponekad mogu da prepoznaju Golfsku struju po oblacima i grmljavini iznad nje”.
Ipak, do danas ništa nije dokazano, a legende o Bermudskom trouglu ostaju da žive.
Izvor: nationalgeographic.rs
