U organizaciji JU Muzeji i galerije Budve u petak, 20. septembra 2024. godine u 20 časova u Spomen-domu „Stefan Mitrov Ljubiša” biće otvorena izložba „Neke čudne vibracije” Mila Albijanića. Kustos izložbe je Danka Mitrović, diplomirani vajar.
Tekst iz kataloga, potpisuje Lucija Đurašković:
“U likovno-umjetničkoj vrsti kakvo je slikarstvo, naročito nailazimo na preplitanje kako realističnih, tako i imaginarnih parametara suštinski izraženih preko crteža, boje, kompozicije, prostora i sadržaja, koje povezuje izvjesna neraskidiva nit, otkrivajući nam specifikum odnosa i relacija sa osobenim značenjsko-formalnim karakteristikama na granici stvarnog i irealnog u buđenju nečeg arhetipskog i mitskog koje stoluje u bezvremenim, vječnim prostorima duha. Ili, kako o fenomenu umjetničkog govori Isidora Sekulić: „Vuče me, pridobija me umetnost, stara i nova, ako nju vuku svetska i vasionska pitanja, ako traži ključeve za novu civilizaciju među ljudima, ali u relacijama svetskim… Ukratko: vuče me umetnost, radost su mi umetnici koji će postavljati pitanja o množini svetova u vasioni, o putovanju kroz vasionu; pitanja o civilizacijama; pitanja prostiranja i trajanja života i trajanja tragova; pitanja količine materije; pitanja moći govora ljudskog. I na kraju, meni lično draga pitanja: o čulu, o pojavi, o suštini sećanja.” Upravo ova, a posebno zadnja pitanja, postavlja kroz svoj najnoviji umjetnički ciklus nazvan „Gravitacije budućnosti, veliki karneval i druge priče”, i Mile Albijanić, čija likovna poetika konstantno korespondira između formalnog i značenjskog sloja slike.”
Tekst iz kataloga, Mirko Kovačević:
“Središnja tema i organizacija slike kao da spontano nastaju ili se razgrađuju kroz uglavnom karikaturalne i groteskne motive, likove često jednim potezom svedene na izraz nekog nagona ili emocije. Iznenada se provuku i realistički dotjeraniji detalji, psihološko nijansiranje, metafore, simboli, i aluzije, pa, uz nazive slika, Albijanićeve mreže-kolaži djeluju kao nedokučiv narativ koji posmatrača neprestano izaziva na igru asocijacija i tumačenja. Kao kaleidoskopi u magnovenju, kao slojeviti otisci društvenog rasula odraženi u psihičkoj dezintegraciji, kao materijalizacija onirično fasetiranih vizija, koje se, na različitim nivoima podsvijesti, trenutačno uobličavaju i rastaču.
Ubrzanje, hipertrofija, i disolucija socijalnog i psihičkog sadržaja, drama i igra, istovremeni užas i ljepota egzistencije savremenog čovjeka – na Albijanićevim slikama se pojavljuju u uznemirujućoj povezanosti; razbokoreni haos iz kojeg, paradoksalno, stalno buja neka duboka sveprisutna kompozicija.
Tu se i nalazi, po mom mišljenju, velika vrijednost Albijanićevih slika. On na estetski ubjedljiv način uspijeva u nečemu što slikarstvu – kao umjetnosti koja se najčešće razvija u istraživanjima granica svojih medijuma, parcijalnom mimetizmu, ili manje-više vrlo ličnim fantazmagorijama – nije imanentno, pa se rijetko i pokušava; uspijeva da na svojim slikama „uhvati” duh vremena i duh naroda. Onespokojavajuće aktualan, a sublimiran, svakodnevni neurotični pandemonijum lokalne i globalne savremenosti. Kao da je kolektivitet – i kao apstraktni entitet, i kao zbir individualnih karaktera i sudbina – skeniran na nekoj astralnoj magnetnoj rezonanci, i sad nam Albijanić pred očima niže frejm po frejm sa ekrana zajedničke podsvijesti.”
Izvor: Gradski.me
