Jevgenij Ivanovič Zamjatin (rus. Евге́ний Ива́нович Замя́тин; Lebedjanj, 1. februar 1884 – Pariz, 10. mart 1937) ruski književnik i prevodilac. Svestran i politički angažovan, Zamjatin je ostavio srazmjerno mali broj djela, koja su izuzetno obogatila rusku i svjetsku književnost. Njegov život i stvaralaštvo obojeni su liberalnim idejama o apsolutnoj slobodi i pravu pojedinca da stvara, zamišlja, pravi greške i mijenja svijet po svojoj volji. Takve ideje učinile su ga nepoželjnim elementom u obije Rusije; onoj carskoj prije Oktobarske revolucije i onoj sovjetskoj nakon 1917. Karijeru je započeo pišući pripovjetke bliske književnom naturalizmu, da bi se vremenom tematsko-motivski registar njegove proze proširio, sa posebnim osvrtom na uticaj Oktobarske revolucije na život običnog čovjeka.
U postrevolucionarnoj Rusiji nije bio poznat samo kao književnik, već i kao profesor brodogradnje na Politehničkom institutu u Petrogradu, zatim kao predavač nove ruske književnosti na Hercenovom pedagoškom univerzitetu, predavač stilistike i tehnike umjetničke proze u studiju organizacije Kuća umjetnosti, kao i član redakcije nekoliko časopisa i urednik nekoliko izdavačkih kuća. Prevodio je sa engleskog na ruski djela Džeka Londona i H. Dž. Velsa.
Danas je najpoznatiji po svom romanu Mi, jednim od prvih distopijskih romana u svjetskoj književnosti. Knjiga, čija se radnja odigrava u budućem vijeku Iks, u zemlji pod nazivom Jedinstvena Država, prikazuje sumornu sliku budućeg svijeta u kojoj ljudi žive u totalitarnom društvu bez ljubavi i kreativnosti. Idejno i formalno, Mi je snažno uticao na buduće književne distopije, uključujući i romane Vrli novi svijet Oldousa Hakslija i 1984. Džordža Orvela. Nakon što je roman 1927. objavljen u emigrantskoj štampi, Zamjatin je pao u nemilost i sva djela su mu zabranjena. 1931. Maksim Gorki je od Staljina uspio ishoditi dozvolu Zamjatinu da napusti SSSR. Skrasio se u Parizu gdje je živio u siromaštvu sve do smrti šest godina kasnije.
Za Press priredio: Dragan Leković
