Margita Magi Stefanović (Beograd, 1. april 1959 — Beograd, 18. septembar 2002), srpska muzičarka, najpoznatija kao klavijaturistkinja beogradske rok grupe Ekatarina Velika.
Biografija
Rođena je kao jedinica u porodici beogradskog pozorišnog i TV-reditelja Slavoljuba Stefanovića-Ravasija.
Pohađala je i završila osnovnu školu „Oslobodioci Beograda“ (1965–1973) i VIII beogradsku gimnaziju, matematički smjer (1973–1977). Nižu i Srednju muzičku školu, instrumentalni odsjek, klasa profesorke Miroslave Lili Petrović, pohađa i završava u periodu od 1967–1976. u školi „Josip Slavenski“. Tokom školovanja bila je učesnik mnogih takmičenja i nosilac brojnih nagrada na takmičenjima instrumentalista i kamernih orkestara i ansambala u Jugoslaviji i inostranstvu.
1970. kad joj je bilo 11 godina, a Ivu Pogoreliću 12, kao najtalentovaniji u klasi dobijaju ponudu od ruskog profesora Timakina za nastavak školovanja u muzičkoj školi u Moskvi. Margitina majka odbija ponudu, a Ivo iste godine (1970) odlazi u Moskvu. Margita nastavlja školovanje u Beogradu, „preskače“ šesti razred niže muzičke škole i upisuje prvi srednje. 1977, nakon završetka gimnazije, upisuje Arhitektonski fakultet u Beogradu. Kao student osvaja treću nagradu na međunarodnom konkursu u Japanu za rad na temu uređenja crnogorskog sela Reževići. Istovremeno važi za jednu od najtalentovanijih klasičnih pijanistkinja u bivšoj Jugoslaviji. 1981/2. školske godine apsolvira na smjeru projektovanja „Smrznute muzike“ /arhitekture/, a 1984. diplomira sa temom „alternativno projektovanje“ kod profesora Milana Lojanice.
Karijera
Muzičku karijeru započinje u rok bendu Katarina II na koncertu u sali bioskopa Topčiderska zvezda. Prvog maja 1982. upoznaje članove grupe Električni orgazam, a kroz druženje sa njima i Milana Mladenovića. Mladenović je, fasciniran njenim talentom i voljom za istraživanjem, poziva da se pridruži grupi, te kupuje sintisajzer na kojem Stefanovićeva vježba. Nakon povratka sa tromjesečnog puta po Južnoj Americi Margita Stefanović postaje stalni član sastava.
Katarina II 1985. mijenja ime u Ekatarina Velika i djeluje sve do 1994. godine. Stefanovićeva komponuje i muziku za filmove i drame Prvi put s ocem na jutrenje, Vera Hofmanova, Povratak Vuka Alimpića, Plavi plavi i pozorišne predstave Klasni neprijatelj i Tri sestre, radi kao producent (Karlovy Vary) i gostuje na albumima mnogih jugoslovenskih grupa kao što su: Baby Kate, Elvis J. Kurtović, Van Gog, Babe. 1985. pojavljuje se u filmu Gorana Markovića Tajvanska kanasta gdje glumi Draganu, sestru glavnog junaka. U filmu se pojavljuje i EKV izvodeći pjesmu Tatoo.
Posle smrti Mladenovića 1994. Ekatarina Velika prestaje da postoji i Stefanovićeva sa nekoliko beogradskih muzičara osniva bend Kurajberi koji uglavnom izvodi obrade stranih i domaćih hitova po beogradskim klubovima. 1995. osniva bend EQV sa muzičarem Vladimirom Stojićem i izdaje CD (nazvan po legendarnoj pjesmi EKV) Ti si sav moj bol za bečku muzičku kuću Coop Arts & Crafts Unlimited. Na CD-u se nalazi i tehno obrada istoimene pjesme. U tom periodu nastavlja da gostuje na albumima i koncertima jugoslovenskih bendova i povremeno svira sa sastavima Glisersi, Zion banda i Direktori.
2002. komponuje muziku za predstavu beogradske rediteljke Hajdane Baletić Kaput mrtvog čoveka što je njeno poslednje muzičko djelo.
Smrt
Poslednje nedelje života provela je u beogradskom Centru za smještaj beskućnika, a umrla je 18. septembra 2002. na beogradskoj Infektivnoj klinici. Sahranjena je na Novom Bežanijskom groblju, parceli 42, grobno mjesto 598.
Margita je dečak — grafit
Za nju je vezana urbana legenda o prvom beogradskom grafitu. Naime, Nebojša Krstić (član muzičke grupe Dečak, kasnije VIS Idoli) je na zidu u dvorištu, naspram prozora njenog stana u Smiljanićevoj 4 na Slaviji, napisao „Margita je dečak”. Mnogo godina kasnije grafit je izbledeo, a neko je preko njega ispisao „Prozor mora pasti”.
Bibliografija
Magi, zvezda koja večno traje (Beograd, 2002)
Aleksandar Ilić, Vrati unatrag (Beograd, 2008)
Lidija Nikolić, Osećanja O. Sećanja (Čekić, Beograd, 2011, 2012; Čekić/Makart 2014; Orion Art 2017)
Lidija Nikolić, Post scriptum (Beograd, Orion Art, 2017)
Za Press priredio: Dragan Leković
