Kako se bliži drugi krug predsjedničkih izbora u Crnoj Gori sve više je medijskih objava kojima se pokušava diskreditovati kandidat “Evrope sad” za predsjednika države Jakov Milatović.
U posljednjih dva dana mediji, koji su bliski čelniku Demokratske partije socijalista (DPS) i aktuelnom predsjedniku države Milu Đukanoviću, su objavili nekoliko tekstova kojima se Milatović pokušava predstaviti kao kandidat Srpske radikalne stranke (SRS), koji je blizak Rusiji.
Mogu se pretpostaviti dva cilja tih medijskih natpisa: Pokušaj da se glasači manjina u Crnoj Gori odvrate od glasanja u drugom krugu za kandidata Evrope sad i pokušaj da se Milatović okarakteriše kao proruski element i uništi mu se reputacija kod zapadnih partnera.
Međutim, postavlja se pitanje koliko će takav vid korišćenja medija pomoći Đukanoviću da smanji zaostatak od najmanje 50.000 glasova, koji je evidentan nakon prvog kruga izbora.
Šanse za to su minimalne, gotovo da ne postoje…
Naime, predsjednik Srpske radikalne stranke Vojislav Šešelj gostovao je kod glavnog i odgovornog urednika TV “Happy” Miomira Marića i pričao je o Crnoj Gori, izborima, ali i popisu stanovništva. Šešelj je dao podršku lideru Pokreta “Evropa sad” Milatoviću.
“Sad je najvažnije da mi iz Srbije verbalno podržimo, da svi glasaju za Milatovića na predsjedničkim izborima, da se riješi problem Đukanovića, a onda da se u nekoj tolerantnijoj atmosferi održe parlamentarni izbori i da se održi jedan pošten popis stanovništva”, naveo je, između ostalog, Šešelj.
Odmah su mediji u Crnoj Gori bliski Đukanoviću to dočekali sa naslovima da je jasno da je Milatović kandidat Šešelja.
Portal “Aktuelno”, koji je u vlasništvu firme biznismena Zorana Ćoća Bećirovića, bliskog prijatelja Đukanovića, imao je ovakav naslov:
Reagovala je i poslanica DPS-a Aleksandra Vuković:
Međutim, o čemu se tu zapravo radi? Kako to da je Šešelj došao i to rekao baš kod glavnog i odgovornog urednika TV “Happy” Milomira Marića, koji važi takođe za bliskog prijatelja Đukanovića.
To dokazuju i fotografije od prije par godina i tekstovi vezani za sastanak članova porodice Marić i Đukanović.
Ono što, međutim, mediji bliski DPS-u ne objavljuju je i to da je Šešelj odbio da podrži Đukanovića (kojem taj postupak sad odgovara), a koji mu je 2016. godine čestitao izlazak na slobodu, nakon što se po njega pozitivno okončao krivični proces u Hagu.
“Konstatujem činjenicu, sud u Hagu je završio proceduru, oslobodio je Šešelja, drago mi je da je svaki čovjek slobodan, više volim da je svako slobodan nego da je svako utamničen. Što se mene tiče primam k znanju i čestitam slobodu Šešelju”, kazao je Đukanović ranije novinarima u Skupštini.
U pokušaj diskreditacije Milatovića kod zapadnih partnera uključio se juče i portal “Antena M” u kojem je izvršni direktor i glavni i odgovorni urednik, ali i većinski vlasnik Darko Šuković, koji je takođe blizak Demokratskoj partiji socijalista (DPS).
U tom tekstu Šukovićev portal pita Ambasadu SAD u Podgorici koliko je realno da Milatović bude posvećen NATO-u? To pitanje se postavlja iako je, dok je bio ministar ekonomskog razvoja, Milatović govorio da “Crna Gora stoji čvrsto uz svoje NATO i EU saveznike”.
Sa druge strane, to pitanje je moglo prije da se postavi za Đukanovića, čija partija ima institucionalnu saradnju sa Putinovom strankom Jedinstvenom Rusijom (de fakto, lider stranke).
Ugovor o saradnji Jedinstvene Rusije i DPS-a potpisali su politički direktor DPS-a Branimir Gvozdenović i predsjednik Visokog savjeta partije Jedinstvena Rusija Boris Grizlov, u septembru 2011. godine, dok su u maju iste godine predstavnici Jedinstvene Rusije bili gosti na kongresu DPS-a.
Podsjećanja radi, takav ugovor sa ruskom strankom ima i politička partija Milorada Dodika, koji je pod američkim sankcijama.
DPS konstantno – duže vrijeme ukazuje da je došlo od “malignog uticaja Rusije u Crnoj Gori”, nakon što je promijenjena vlast 30. avgusta 2020. godine.
Ipak, činjenice govore nešto drugo.
Naime, Kombinat aluminijuma (KAP) prodat je 2005. godine ruskom oligarhu Olegu Deripaski (ne treba naglašavati njegovu bliskost sa Putinom), kojem je država – odnosno DPS prepustio 50% izvoza.
Vlasnik je napustio fabriku, nakon što je Skupština Crne Gore, u maju 2013. godine, naložila Vladi da raskine ugovor sa ruskim CEAK-om, ostavljajući pritom dug od oko 350 miliona eura, kao i 132 miliona eura garancija, odnosno država Crna Gora je bila žirant ruskoj kompaniji za kreditno zaduživanje (treba pomenuti da su garancije “pale”).
Interesantan je bio govor Sergeja Šojgua 2008. godine, prilikom posjete Crnoj Gori, kada je rekao da su u kupovinu KAP-a Rusi uložili 300 miliona eura. Inače, KAP je prodat za 48,5 miliona.
A 251,5 miliona eura?
Građani se sjećaju afere od prije deset godina, kada je Crna Gora morala na raport u Brisel, jer je Kombinat aluminijuma bez dozvole, nelegalno i neovlašćeno uzimao struju iz evropske interkonekcije.
Kada su vlasnici uhvaćeni u tom poslu, u izvještaju su naveli da im je to dozvolila crnogorska Vlada.
Tako, država je morala da vrati ukradenu struju i opet su građani vraćali tuđe dugove.
Period od 2006. do 2009. godine poznat je po ekspanziji prodaje nekretnina ruskim državljanima, kupovali su cijela sela, a građani Crne Gore su prodali nekretnine u vrijednosti više od milijardu eura.
Sve do ove godine, Rusi su imali primat u kupovini nekretnina, kada su glavni kupci nekretnina u Crnoj Gori postali Njemci, po prvi put u istoriji (57 miliona eura).
Ekonomska saradnja sa Rusijom se u tom periodu nastavlja preko kupovine nikšićke Željezare.
Prilikom odlaska iz fabrike, ponavlja se priča kao i sa KAP-om, kompanija u rasulu i ostavljeno je preko 30 miliona eura garancija, koje su opet platili građani.
Pitanjem “palih” garancija bavi se već neko vrijeme Specijalno državno tužilaštvo (SDT).
Građani se sjećaju i gotovo završenog posla prodaje Termoelektrane ruskoj kompaniji, što bi konačno cijelu privredu, odnosno državu, dovelo u potpuni vazalni položaj, jer bi prodali reprolanac, na kojem je počivala naša privreda.
I pored insistitanja Branimira Gvozdenovića i njegovog DPS-a, Termoelektrana nije prodata, jer je njihova partner–partija SDP bila protiv.
Bivši ministar vanjskih poslova Crne Gore i bivši ambassador državne zajednice u Moskvi Milan Roćen (koji je već duže vrijeme redovno sa Đukanovićem u službenim posjetama državnicima drugih zemalja) bio je u ruskoj vlasti omiljeni pripadnik diplomatskog kora, a navodno je veoma blizak prijatelj Sergeja Lavrova, koji ga je 2010. godine odlikovao za doprinos jačanju crnogorsko-ruskih odnosa.
Kada je završio ambasadorski mandat u Moskvi, na intimnom svečanom ispraćaju Roćenu, bili su Lavrov i Šojgu.
On je presudno uticao na dolazak Olega Deripaske i njegove kompanije u Crnu Goru, koji mu se, sudeći po telefonskom razgovoru njih dvojice (koji je objavljen 2021. godine u medijima), za to odužio lobiranjem za njegovu politiku, preko svojih zapadnih poslovnih partnera.
Ruski oligarh je posredovao u prodaji brodogradilišta Bijela kanadskom investitoru, koji je izgradio luksuzan kompleks Porto Montenegro, u kojem je dionice imao i sam Deripaska.
Ruski biznismen je u Crnu Goru doveo i Štrabag, u kojem, takođe, ima kapital, i ta kompanija postala je vlasnik kompanije Crnagoraput.
Milan Roćen je iznenada podnio ostavku na mjesto ministra vanjskih poslova 2012. godine i baš u tom periodu Vlada je odlučila da raskine sa Rusima saradnju u KAP-u.
Postavlja se pitanje šta je pravi razlog ostavke i da li je on lično doprinio takozvanom “širenju ruskog malignog uticaja” i na državu Crnu Goru.
S obzirom na sve ove činjenice, DPS ne može samo osuđivanjem ruske agresije na Ukrajinu postati zakleti pobornik proevropske i prozapadne politike. Posebno ne poslije višedecenijske otvorene podrške ruskoj politici.
Ne može pomoći ni princip obrnute psihologije, da se odgovornost prebaci na aktuelnog premijera, “Evropu sad”, “Demokrate”…, odnosno novu vlast nakon 30. avgusta 2023. godine.
Pitanje je kada se maligni ruski uticaj proširio i na Crnu Goru i kada je bio jači – tokom DPS vlasti ili sada.
Redakcija portala PRESS
