Olivera Petrović, poznatija kao Olivera Katarina (Beograd, 5. mart 1940), srpska glumica i pjevačica. Jedna je od najvećih diva šezdesetih i sedamdesetih godina 20. vijeka. Umjetničko ime Olivera Katarina je izabrala po majci.
Biografija
Olivera Petrović je rođena 5. marta 1940. godine. Otac joj je bio Budimir Petrović a majka Katarina Petrović. Djetinjstvo je provela u Pop Lukinoj ulici blizu mosta na Savi (današnji Brankov Most). Još kao mala pokazivala je sklonosti ka umjetnosti te je pored osnovne škole pohađala i školu baleta. Po završetku osnovne škole upisuje Petu beogradsku gimnaziju, a nakon gimnazije Pravni Fakultet po nagovoru oca ali je ubrzo shvatila da to nije njen poziv i napušta fakultet. Odlučuje da ode u Pariz, tamo ostaje godinu dana a po povratku u Beograd upisuje pozorišnu akademiju. Primljena je u klasu profesorke Ognjenke Milićević zajedno sa Petrom Kraljem, Stanislavom Pešić, Milenom Dravić, Brankom Zorić… 1962. godine dobija stalni angažman u Narodnom pozorištu u predstavi „Koštana“. gdje upoznaje svog prvog muža, tadašnjeg kritičara Vuka Vuča. Kako brak nije funkcionisao Olivera posle dvije godine odlučuje da napusti Vuka. Snimivši film Vojnik 1966. godine Olivera odlazi na Kanski festival, a iako pozorište zbog toga nije trpjelo, po povratku u Beograd dobija otkaz. Poznanstvo i ljubav sa Ratkom Draževićem joj otvara mnoga vrata u svijetu filma, a posle sedam godina provedenih sa njim usled neslaganja Olivera ga napušta i udaje se za tadašnjeg potpredsjednika Beograda Miladina Šakića. Iz braka sa Miladinom dobija sina Maneta Šakića, danas slikara.
Muzička i filmska karijera
Olivera je dobijala puno poziva iz inostranstva i u to vrijeme je dosta putovala po svijetu. O njenom glasu i ljepoti se pisalo svugdje gde je nastupala a radio televizija Italije – RAI ju je proglasila najljepšim glasom Mediterana. Upoređivana je sa najvećim svjetskim zvijezdama tog doba a članak u Njujork Tajmsu je glasio ”Rođena je nova Ana Manjani”, dok su joj u Francuskoj govorili da kako nema na čemu da zavidi Brižit Bardo. Poznati kompozitor Šarl Dimon koji je pisao čuvene šansone za Edit Pjaf ponudio je Oliveri da snimi njegove kompozicije, i uz njegovu pratnju na klaviru otpjevala je pjesmu koju joj je posvetio. Pjesma je nosila naziv Jedan dan posle kraja svijeta.
Kao interpretator izvornih narodnih pjesama i ciganskih romansi održala je više od stotinu koncerata širom svijeta, snimila je singl i LP ploče sa srpskom, ciganskom, grčkom, indonežanskom i crnačkom muzikom. Pjevala je kompozicije Enija Morikonea, Šarla Dimona, Doma Suzukija, Mikisa Teodorakisa, Kornelija Kovača…. Posebno ostvarenje u oblasti zabavne muzike ostvarila je pjesmom Šu šu, gdje se sa zabavnom muzikom prepliću etno motivi. Izuzetno značajnim smatra se i njen singl album Četiri balade sa kompozicijama Vokija Kostića. Album je sadržavao četiri pjesme poznatih pjesnika: Balada o Vijetnamu (Vijest sa Juga), Balada o Ženi, Balada o Ružama i Mačija Balada. Veliku popularnost je ostvarila i u Japanu gdje je na japanskom za potrebe Međunarodnog festivala u Tokiju otpjevala dvije pjesme kompozitora Doma Suzukija.
U čuvenoj francuskoj „Olimpiji“ održala je 72 uzastopna koncerta kojima su prisustvovale sve vodeće francuske zvijezde filma i muzike toga vremena.
Debitovala je na filmu Dobra kob iz 1964. godine. Igrala je u desetak domaćih i dvadesetak inostranih filmova. Za film Goja nagrađena je na filmskim festivalima u Moskvi i Veneciji, a njena najpoznatija uloga je u filmu Skupljači perja (1967) Aleksandra Saše Petrovića, koji je nagrađen na filmskom festivalu u Kanu. Ovaj festival je zatvorila koncertom gdje su pored nje pjevale i Nana Muskuri i Dajan Vorvik.
Glumila je u filmovima Puriše Đorđevića, Miće Popovića, Soje Jovanović, Đorđa Kadijevića… Kod inostranih režisera igrala je u filmovima Đanfranka Parolinija, Alberta Latuade, Majkla Armstronga, Konrada Vulfa…
Olivera Katarina je ostala zapamćena i kao „jedina žena pred kojom je klečao Salvador Dali“ nakon njenog koncerta u Parizu, budući da je bio oduševljen njenom ljepotom i glasom.
1984. godine snima svoj poslednji LP prije odlaska u potpunu izolaciju i mrak. Posle više od dvije decenije, 2005. godine sarađuje sa Marinom Abramović na performansu Balkan Epik. Par godina posle tj. 2008. godine je zaigrala i na velikom platnu, u filmu Uroša Stojanovića – Čarlston Za Ognjenku. Iste godine održava veliki solistički koncert u Sava centru.
2017. godine u sinhronizaciji filma “Koko” pozajmljuje glas liku “Baka Koko”.
Nezaboravni su njeni snimci izvornih narodnih pjesama: „Alaj mi je večeras po volji“, „A što ti je mila kćeri“, „Đelem, đelem“, „Verka kaluđerka“, „Niška banja“, „Crvena jabuka“, „Evo banke, cigane moj“… Pjevala je šansone i pop muziku: „U ime ljubavi“, „Ljubav (sedim u jednom pariskom lokalu)“, „Pričaj mi o ljubavi“, „Budi moj“, „Nikad ne zaboravi dane naše ljubavi“, „Nije to, ljudi, istina“, „Šošana“…
Autor je zbirke pjesama Beli badnjaci i zastupljena je u Antologiji pjesama o Kosovu. Napisala je memoarsku prozu pod nazivom Aristokratsko stopalo.
U novembru 2013. održala je koncert u Sava centru. 11. maja 2018. održava koncert u Beogradu u nekadašnjoj dvorani Doma sindikata. Povodom pedesetogodišnjice filma “Skupljači perja”, Olivera je 2017. godine posjetila Kanski festival i otpjevala poznatu pjesmu iz tog filma “Đelem, đelem”.
Takođe, 2017. godine dobija najviše priznanje Jugoslovenske kinoteke – Zlatni pečat.
U oktobru 2020. nagrađena je Nušićevom nagradom, koja se dodjeljuje glumcima za životno djelo.
Za Press priredio: Dragan Leković
