Velibor Ostojić, predsjednik žabljačkog odbora Prave Crne Gore izrazio je zabrinutost zbog odliva tamošnjeg stanovništva ali i niza drugih problema koji opterećuju stanovništvo te sjeverne opštine.
On smatra da nosioci i inicijatori svih ideja vezanih za Žabljak treba da budu u lokalnoj samoupravi.
“Ne samo zato što mi sami najbolje znamo šta nam treba i šta je ovdje objektivno izvodljivo, već i zato što je očigledno da naša država nema dobru strategiju razvoja sjevera. Turisti dolaze, brojevi možda rastu, ali je ogroman dio teritorije Crne Gore potpuno uništen lošom strategijom, lošim projektima, uništavanjem životne sredine, što će u bliskoj budućnosti sigurno imati zastrašujuće posljedice. Projekti razvoja stočarstva i poljoprivrede postoje, međutim i dalje se hrana uvozi iz inostranstva, i dalje se crnogorske pršute prave od uvezenog mesa”, kazao je Ostojić.
Saradnja između lokalne uprave i države svakako treba i mora da postoji, ali kako kaže, Žabljak Podgorici treba da bude ravnopravan partner, a ne podanik, kome se s vremena na vrijeme bace mrvice.
“Razrađene ideje koje pominjemo na početku ovog saopštenja nećemo detaljno analizirati. Za to će biti vremena. Okvir u kome se te ideje nalaze, na kome ćemo insistirati i koji smatramo najboljim načinom da se naša opština oporavi i da njeni građani žive kvalitetnim životom jesu turizam i poljoprivreda koji će se razvijati zahvaljujući jedno drugom”.
On navodi da iako živimo u vremenu koje nas sve glasnije upozorava da je nedostatak hrane jedan od glavnih problema sa kojima se svijet suočava, durmitorska stada i velika domaćinstva nije moguće brzo obnoviti.
“Međutim, pametnom politikom koja bi sprovela u djelo ideje koje se tiču pravog eko i ruralnog turizma ne samo da bismo podigli kvalitet, raznovrsnost i cijenu turističke ponude, već bismo razvili i poljoprivredu i stočarstvo. Potpuno je realno na Žabljak gledati kao na turističko odredište razvijenog kongresnog, zdravstvenog, sportskog turizma, umjetničkih i sportskih festivala, na turistički centar gdje se gostu nude planinarenje, pješačke ture, atraktivni sportovi na našim vodama, padobranstvo, letenje balonima, zmajevima, jahanje konja, vožnja saonicama sa konjskom zapregom, ali i potpuno miran odmor u selima na periferiji naše opštine, daleko od buke i civilizacije, u uslovima u kojima su naši preci živjeli prije više od jednog vijeka”, kaže Ostojić.
On podsjeća da je turizam u takvim mjestima, gdje se spava na vunenim dušecima i jede hrana koju proizvodi lokalno stanovništvo, uz besprekoran servis, sve traženiji.
“Razvoj žabljačke opštine koji imamo u planu podrazumijevao bi veliki broj novih radnih mjesta, a samim tim oživjela bi zapuštena porodična imanja i pokrenula bi se poljoprivreda. Nije utopija pričati o Žabljaku u čijim se prodavnicama prodaju lokalni proizvodi, u čijim restoranima se serviraju jela načinjena prvenstveno od naših sirovina. Nije utopija ni korišćenje naše vune, oživljavanje starih zanata, razlivanje mlijeka isključivo u drvenim kalicama. Nije utopija, jer da bi se to postiglo nisu potrebne milionske investicije. Potrebne su jasne ideje, obuka stanovništva, moderna i efikasna TO, svijest o tome da je bogati stranac spreman da plati mnogo više za sobu sa naherenom starom gredom, vunenim prekrivačem i drvenim prozorom nego za onu obloženu laminatima, španskom keramikom i PVC stolarijom”, dodaje on.
Uz navedeno, svakako je navodi, neophodan i čitav niz novih opštinskih odredaba kojima bi se svi detalji jasno precizirali, koje bi smanjile birokratske prepreke i omogućile znatne olakšice ljudima koji žele da ostanu i privređuju na Žabljaku, koje bi obavezale trgovinske lance da sarađuju s lokalnim proizvođačima, kojima bi se formirala tijela za sanitarnu kontrolu, za kontrolu kvaliteta, koje bi, konačno, dovele u red i izgled našeg grada i nametnule stroge kriterijume u cilju očuvanja autentičnosti durmitorskog kraja.
“Za početak, dakle, mnogo stvari i radnih mjesta moglo bi se ostvariti (praktično) bez ulaganja. Osim ovih „niskobudžetnih ideja“ svakako su neophodna i investiranja o kojima se govori godinama. Od rješavanja problema vodovodne mreže, i postojeće i nepostojeće, preko modernih mašina za čišćenje snijega, rješavanja višedecenijskog problema otpada, do skijališta, novih ski staza i, zašto ne, i aerodroma. Pomoć države, to jest saradnja sa državom koja je decenijama od sjevera samo uzimala, neophodna je kada su veliki i skupi projekti u pitanju. Paralelno sa svim rečenim, i svim nerečenim ali svima dobro znanim (samo NP Durmitor tema je o kojoj bi se danima moglo pisati), da bi naša opština mogla da funkcioniše, da bi se u njoj moglo živjeti, neophodno je napraviti potpunu rekonstrukciju lokalne zdravstvene ustanove. I rekonstrukciju same građevine i rekonstrukciju čitavog načina rada. Durmitor može i mi Durmitorci možemo. Kad mogu Švajcarci, što ne bismo mogli i mi? Da živimo i radimo na Žabljaku svih dvanaest mjeseci. Ko god da nam dođe, da se vrati opet, i da povede nekoga sa sobom, ko bi došao da uživa i da se divi našoj prirodi, hrani, besprekorno čistom gradu i okolini. Da nasa posebnost bude naša prednost, i izvor dobrog, kvalitetnog zivota”, zaključio je Ostojić.
