Per Lagerkvist (šved. Pär Fabian Lagerkvist; Vekše, 23. maj 1891 — Stokholm, 7. novembar 1974), švedski književnik, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1951. godine. Pisao je poeziju, pozorišne komade, romane, pripovjetke i eseje od svojih ranih 20-ih do 70-ih godina života. Centralni motiv njegovog djela je moralno pitanje dobra i zla. Iako nije vjerovao u crkvene doktrine, u djelima je koristio hrišćanske religijske motive i ličnosti.
Nobelovu nagradu je dobio 1951. godine, za roman „Baraba“ (Barabba) iz 1950., dok mu je najpoznatiji roman „Patuljak“ (Dvärgen) iz 1944. godine.
Porijeklom je sa sela koje je opisao u djelu „Gost u stvarnosti“. U mladosti je bio pod uticajem darvinizma i radikalnih ideja. Svoja shvatanja iznosi u esejima „Umjetnost riječi i umjetnost slike“ i „Pozorište“, zalažući se za umjetnost koja spaja sadržaj i formu. Ekspresionističke su mu pjesme u stihu i prozi „Strah“, hibridna zbirka proze, poezije i drame „Haos“, i prozni tekst „Večiti smijeh“.
Raskrstivši sa eksperimentisanjem (proza „Jutro“, poezija „Put srećnika“, ljubavne pjesme „Pjesme srca“) vraća se slici borbe mraka i svjetlosti u zbirkama kratke proze „Zle priče“, aforizmima „Pobijeđeni život“ u kojima opisuje raskol između života i čoveka, drami „Onaj kome je dato da opet živi svoj život“ i novelama „Borbeni duh“.
Tridesetih godina 20. vijeka je pod uticajem pesimizma, ali i angažovanja za humanističke ideale (pjesme „Kraj logorske vatre“, eseji „Pesnica“, novela „Dželat“, drame „Čovjek bez duše“ i „Pobjeda u mraku“, pjesme „Pjesma i borba“, satira „U to vreme“).
Jednu drugu liniju njegovog stvaralaštva obilježava drama „Svetojovanjski san u sirotinjskom domu“, koja se kasnije razvija u u niz proza sa mitskim simbolizmom („Patuljak“, „Baraba“, „Sibila“, „Ahasferova smrt“) i zbirci pjesama „Večernja zemlja“.
Priredio: Dragan Leković
